Bohaterowie filmu potrafią stworzyć sobie własną, autonomiczną rzeczywistość. Reżyser ukazuje ją z delikatnością i zachwytem, nie uciekając przy tym od społecznego kontekstu, krytyki japońskiego systemu edukacji i toksycznej męskości - o filmie Monster pisze Bartosz Żurawiecki.
Zderzenie dwóch światów, z których każdy zmaga się z własnymi problemami, może generować ogromne napięcia i frustracje. Ale może też być punktem wyjścia do zmiany świata na lepsze, choćby w myśl zasady "When you eat together, you stick together" (z ang. "Kiedy razem jecie, w zgodzie żyjecie"). O tym właśnie na ekranach kin opowiada nam jeden z najbardziej rozpoznawalnych reżyserów kina społecznego, Kenneth Loach.
Film dokumentalny pokazuje prawdziwych ludzi i prawdziwe historie. Ale przede wszystkim powinien też budzić emocje, musi w nas zostać na dłużej. Te dwa tytuły - a może właściwie ich bohaterki, już po pierwszej lekturze/spotkaniu stały mi się bliskie. Ostatnia wyprawa Elizy Kubarskiej to hołd złożony Wandzie Rutkiewicz, jednej z najwybitniejszych himalaistek świata, ale też kobiecie o niebywałej sile charakteru. Karolina Lucyna Domagalska z kolei w Nie jesteś sama podziękowała w imieniu wielu z nas (a moim na pewno) dziewczynom z Aborcyjnego Drem Teamu.
Vardę poznajemy jako świadomą siebie i otaczającego świata twórczynię. Czerpała inspiracje z ruchu surrealistycznego, znakomicie wplatając je do dokumentalnego spojrzenia na świat. Interesowały ją jednostki znajdujące się na marginesie, osoby odrzucone przez społeczeństwo. Dziś często mówi się o jej twórczości w kontekście feministycznym, ale Varda wielokrotnie podkreślała, że jej jedyną motywacją było działanie na własnych zasadach.
E-1027 to modernistyczna willa wzniesiona na samym wybrzeżu we francuskim Roquebrune-Cap-Martin, zaprojektowana i zbudowana w latach 1926-29 przez Eileen Gray, irlandzką architektkę (bez formalnego wykształcenia) i projektantkę mebli. Tajemnicza nazwa tego domu to symboliczne uhonorowanie procesu twórczego - budynek powstał bowiem również dzięki inspiracji ówczesnego partnera życiowego, Jeana Badoviciego, francusko-romskiego architekta i krytyka. "E" odnosi się do imienia artystki, "Eileen", "10" do imienia Jean ("J" jako dziesiąta litera alfabetu, "2" - Badivici i wreszcie "7" - Gray.
21. Millennium Docs Against Gravity po raz piąty odwiedza Poznań. Tym razem hasło festiwalu brzmi "W relacji ze światem". Od 10 do 19 maja najlepsze ekranowe dokumenty poruszające m.in. tematy ze świata polityki, socjologii, kultury czy sportu będzie można oglądać w kinie Muza, a od 21 maja do 3 czerwca online.
Australijski horror Gniazdo pająka w reżyserii Kiah Roache-Turner to horror w zasadzie tylko z nazwy. Bać mogą się tylko widzowie z prawdziwą arachnofobią, ale pewnie i tak żaden z nich nie zdecyduje się na seans, w którym pająk ma rozmiary goryla i zjada ludzi.
Już po raz 15. festiwal kina LGBT+ otwiera swoje podwoje. Maraton filmów poświęconych osobom nieheteronormatywnym 6 maja dotrze do Poznania i znajdzie przystań w Kinie Pałacowym.
Chociaż seks pojawia się jedynie w rzeczywistości pozakadrowej, a turnieje wielkoszlemowe to raczej odległy cel niż tło dla ekranowych wydarzeń, to pragnienie tych dwóch rzeczy zdecydowanie napędza bohaterów najnowszego filmu Luca Guadagnina.
Rosalie to kostiumowa opowieść o niezwykłej kobiecie, od której wszyscy moglibyśmy uczyć się godności. Malowniczy obraz Stéphanie Di Giusto, ze wspaniałą muzyką polskiej pianistki i kompozytorki Hani Rani, jest lekcją akceptacji różnorodności i tolerancji, które niestety wciąż - niezależnie od długości i szerokości geograficznej - są prawdziwym towarem deficytowym.
Czym generalnie jest pamięć ludzka? Co z niej zostaje, skoro jesteśmy zaledwie drobnym atomem w kosmosie? - o filmie Anselm pisze Bartosz Żurawiecki.
Tytuł najnowszego filmu Alexa Garlanda, Civil War, może być nieco mylący - jego tematem nie jest bowiem wojna domowa sensu stricto, lecz praca fotoreporterów wojennych. A to, że akcja toczy się w Stanach Zjednoczonych, ma znaczenie drugorzędne.
Czerwone niebo, zdobywca Srebrnego Niedźwiedzia na zeszłorocznym Berlinale, to kino nieco klaustrofobiczne, a jednak w magiczny sposób wychodzące poza ramy przedstawianego obrazu. Reżyser Christian Petzold potrafi skupić elementy codzienności jak w soczewce, by w genialny sposób wypreparować z nich to, co najważniejsze. W przeslaniu jego filmu i w prawdziwym życiu.
Uznany przez krytykę i widzów za najlepszy niemiecki film ubiegłego roku, obraz przyniósł twórcy m.in. Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie - filmie Czerwone niebo pisze Przemysław Toboła.
Najnowszy film Michela Franco przypomina emocjonalne puzzle - każdy z elementów jest tu równie istotny w kontekście odbioru całości, więc gdyby choć jeden z nich okazał się fałszywy i niepasujący do reszty, obraz zapewne nie byłby w stanie wywołać większego wrażenia.
- Nie wyobrażałem sobie sukcesu na taką skalę. Mam raczej taką przypadłość, że zawsze wyglądam już inaczej niż w produkcjach, w których występuję, więc nie miałem problemu z tym, że byłem rozpoznawany. A w przypadku 1670 pojawiła się nagle jakaś zbiorowa histeria! - mówi Michał Sikorski, aktor znany m.in. z serialu 1670, ale również ze spektakli Teatru Polskiego w Poznaniu.
Jesteśmy ciekawi powodu, dla którego starsze córki poszły do ISIS. Ale zanim poznamy odpowiedź, oglądamy bolesną - choć podawaną często ze śmiechem - opowieść o relacji między matką a jej dziećmi - o filmie Cztery córki pisze Bartosz Żurawiecki.
Jest taki aktor, na którego role czekam każdego roku i nigdy się nie zawiodłem, a nazywa się Mads Mikkelsen - o filmie Bękart pisze Przemysław Toboła.
Wydawało się, że po Synu Szawła László Nemesa nie da się już nic więcej oryginalnego powiedzieć o rzeczywistości obozów koncentracyjnych, a ogromna popularność niskich lotów literatury obozowej, która coraz bardziej infantylizuje temat, jest tylko tej tezy potwierdzeniem. A jednak - Jonathan Glazer, luźno opierając się na powieści Martina Amisa Strefa interesów, stanął w pewnym sensie w kontrze do Nemesa i stworzył dzieło wybitne.
Czasem myślę o umieraniu to intrygująca mieszanka dramatu i czarnej komedii, która paradoksalnie - mimo wszechobecnej monotonii, nudy i marazmu - wciąga wrażliwego widza od pierwszych minut. Jeśli dodać do tego fakt, że w główną rolę wcieliła się tu gwiazda finałowej trylogii Gwiezdnych wojen, Daisy Ridley, mamy naprawdę smakowity kąsek w marcowym, kinowym menu.
